STYGMATY/ LE STIGMATE z tłumaczeniem na j.polski

Tags

arte, POESIA, Poetry, poezja, poezja współczesna, scrittura

STYGMATY

Nosimy stygmaty Golgoty
– pierworodne piętno węża,
niewybaczalny grzech z Rajskiego Ogrodu
popełniany powtórnie o wschodzie słońca.

Jakie znaczenie miała Twoja męka?

Dzisiaj nie oczekuje się trzeciego świtu,
ale wychwala ducha bachanaliów,
wielbiąc złudliwą potęgę ciała
otwieramy bramę rozbawionemu Diabłu.

Czy osuszy Tobie łzy Magdalena?

Nawet Ona
porzuciła miłosierdzie
jak psa na autostradzie.

Izabella Teresa Kostka 2018,
wszystkie prawa zastrzeżone, zarejestrowana

●

Oryginalna wersja w j. włoskim

LE STIGMATE

Portiamo le stigmate del Golgota
– primordiale marchio del serpente,
imperdonabile peccato del sacro Eden
ripetuto ad ogni risveglio di un nuovo giorno.

Quale senso ha avuto la Tua morte?

Oggi non si attende la terza alba
ma loda lo spirito del Baccanale,
venerando l’illusorio potere della carne
apriamo il portone al divertito Demone.

Ti asciugherà le lacrime la Maddalena?

Pure lei
ha abbandonato la misericordia
come un cane sull’autostrada.

Izabella Teresa Kostka 2018,
tutti i diritti riservati, registrata

Foto: Nina Kostka, Wang, Karpacz – Polonia

Advertisements

IRA / ZŁOŚĆ z tłum.na język polski

Tags

arte, POESIA, Poetry, poezja współczesna, scrittura

4. IRA

Dagli occhi trasformati in lampi
nascono chimere di fuoco,
i loro agghiaccianti ruggiti
sconfiggono i neuroni del cervello.

Non accetta mai tregua
un vulcano intriso di rabbia,
come lava distrugge la vita
divorando i bruscoli del Bene.

Ergastolani diventano i sensi di colpa
imprigionati tra le sbarre della follia,
l’unico intento è la distruzione
anche al prezzo d’una sacra vita.

E verseranno lacrime gli Arcangeli di pietra
mentre della Terra rimarrà effimera cenere.

Izabella Teresa Kostka
Tratto dalla silloge “Sette vizi capitali” edita nell’antologia per Circuiti Dinamici 2017

Diritti riservati

●

ZŁOŚĆ

Z oczu przemienionych w pioruny
rodzą się chimery ognia,
ich zatrważające ryki
unicestwiają neurony mózgu.

Nigdy nie zaakceptuje pokoju
wulkan przesycony złością,
jak lawa zniszczy życie
pożerając okruchy Dobra.

Na dożywocie skazano wyrzuty sumienia
uwięzione za kratami szaleństwa,
jedynym celem jest zniszczenie
nawet za cenę świętego życia.

I przeleją łzy kamienne Archanioły kiedy z Ziemi zostanie ulotny popiół.

Izabela Teresa Kostka
Fragment z cyklu “Siedem grzechów głównych” wydanego w antologii dla Circuiti Dinamici (Mediolan, 2017)
Prawa zastrzeżone

SBOCCIA ANCORA / ZAKWITNIJ RAZ JESZCZE z tłumaczeniem na j. polski

Tags

poesia poetry, Poetry, poezja, scrittura

SBOCCIA ANCORA

Amore mio, da tempo perduto
come il gravido grano al tramonto d’una piovosa estate,
non ricordo più il sapore dei tuoi maturi semi
né la dolce linfa dei prosperosi rami.

Ti sei smarrito nei campi non arati da anni
concimati di tristezza e di solite lacrime,
annaffiati col sudore e pesante grigiore
residente nella scocciante e pietosa monotonia.

Amore mio, così fragile,
fugace come la vita d’un fiore di felce,
vorrei custodirti negli angoli dell’anima
proteggendoti per sempre dalla dimenticanza.

Sboccia ancora sulla soglia d’autunno
tra le prime rughe
e le ingiallite foglie.

●

ZAKWITNIJ RAZ JESZCZE

Miłości ty moja co się zatraciłas
jak ciężarne zboże u schyłku deszczowego lata,
nie pamiętam już smaku twych dojrzałych ziaren
ani słodkiej linfy dorodnych gałęzi.

Zagubiłaś się na polach nieoranych latami,
nawiezionych smutkiem i codziennymi łzami,
zroszonych potem i trudem szarzyzny
zadomowionej w nudnej i żałosnej rutynie.

Miłości ty moja, tak delikatna,
ulotna jak życie kwiatu paproci,
chcę cię zachować w zakamarkach duszy
strzegąc na wieki od zapomnienia.

Zakwitnij raz jeszcze na progu jesieni
wśród mych pierwszych zmarszczek
i pożółkłych liści.

Fragment z książki dwujęzycznej “Rozmywają się ślady na każdej ziemi” CTL Editore Livirno 2017 (Włochy)

Izabella Teresa Kostka prawa zastrzeżone

Tratto dal libro bilingue “Si dissolvono le orme su qualsiasi terra CTL Editore Livorno 2017 Italia).

Izabella Teresa Kostka diritti riservati

CREDO / ВЕРУЮ con la traduzione in russo

Tags

POESIA, Poetry, poezja

ВЕРУЮ

Я б хотела
погрузиться в источники чистого знания,
в то время как мир продается за гнусные деньги.

(Сколько стоил бы час безмятежный,
освобожденный из клетки безумия?)

Парит моя мысль,
Преодолевая ограды предрассудков,
Гасятся чувства вины о гробницы вчерашнего дня,
прося о прощении серое завтра.

Жизнь – чистилище
в ожидании вечного неизвестного,
битва за выживание,
украшенная ночью судорогами оргазма.

Можете приговорить меня к пылающему пламени,
бросив невинность в костер!

Нет,
не призову я всуе имя Бога,
умру мятежной на жертвеннике искусства.

● 

CREDO

Vorrei
immergermi nelle fonti del puro sapere
mentre il mondo si vende per vile danaro.

(Quanto costerebbe un’ora serena
sprigionata dalla gabbia della follia?)

Plana il mio pensiero
varcando le recinzioni dei pregiudizi,
si smorzano le colpe sui sepolcri di ieri
chiedendo il perdono al grigio domani.

La vita è un purgatorio
in attesa dell’eterno ignoto,
una battaglia per la sopravvivenza
abbellita di notte con gli spasmi d’orgasmo.

Condannatemi pure alle fiamme ardenti
gettando sul rogo l’innocenza!

No,
non invocherò invano il nome di Dio,
morirò ribelle sull’ara dell’arte.

Izabella Teresa Kostka tratto dal libro “Si dissolvono le orme su qualsiasi terra” 2017
Traduzione dall’originale italiano a cura di Veronica Liga

Tutti i diritti riservati

Foto dal web Pixabay 

VIA CRUCIS / DROGA KRZYŻOWA z tłum. na j.polski

Tags

arte, cultura, POESIA, Poetry, poezja, scrittura

VIA CRUCIS

Viene re – inchiodato Cristo all’insanguinata croce,
censurata dal “buon senso” del mercato,
nascosta in un ripostiglio “all’ingresso vietato”
distante dalle menti “politicamente corrette”.

Sgorgano lacrime ai piedi del Golgota
nell’intima nenia della “Lacrimosa” *,
risulta inutile ogni sacrificio
che tocca questo vergine gregge di pecore.

Oh Madre,
inginocchiata nel tombale silenzio
avvolgente come un vecchio coprispalle,
nessuno ascolterà le Tue ragioni
laceranti come colpi della flagellazione.

S’inchinano le braccia dei secchi ulivi
per proteggere le orme sui moderni sentieri.

Tutto svanirà
adombrato dalla nube dell’ignoranza.

* Lacrimosa – frammento della messa funebre “Requiem” di Mozart

●

DROGA KRZYŻOWA

Przybito powtórnie Chrystusa do zakrwawionego krzyża
ocenzurowanego w myśl  “dobrego imienia” rynku,
ukrytego w schowku ze “wstępem wzbronionym”
odległym od “politycznie poprawnych” umysłów.

Wytryskują łzy u stóp Golgoty
wraz z intymną skargą “Lacrimosy”*,
bezużyteczne okazuje się poświęcenie
każdego dziewiczego stada owiec.

Oh Matko
przyklęknięta w grobowej ciszy
otulającej Cię jak stara chusta,
nikt nie wysłucha Twoich racji
rozdzierających duszę jak uderzenia bicza.

Pochylają się ramiona suchych drzew oliwnych
ochraniających ślady na współczesnych ścieżkach.

Wszystko zniknie
przysłonięte chmurą ignorancji.

* Lacrimosa – fragment z mszy żałobnej “Requiem” Mozart’a

Izabella Teresa Kostka,  1 novembre 2017 diritti riservati; 1 listopada 2017, prawa zastrzeżone 
Foto dal web Pixabay 

QUANDO MORIRAI /KIEDY UMRZESZ z tłum. na polski

Tags

Dzień Zmarłych, Ognissanti, POESIA, Poetry, poezja, scrittura

QUANDO MORIRAI

Quando morirai
dalle lacrime sorgeranno alberi secolari
dai rami intrecciati nell’ultimo abbraccio,
pesante sarà il loro fogliame
sulle palpebre posato come una lapide.

Non vi sarà più il tempo delle cicale
zittite dal mormorio d’un breve respiro,
bacerò avvilita un arido tronco
scarnando le labbra sulla corteccia.

Piangeranno i corvi sfrattati dai nidi
costruiti dalle dita delle nostre mani,
non avranno più ali dal dolore spezzati,
sulle piume strappate giaceranno le spoglie.

Moriranno gli occhi miei
come una rondine caduta a terra.

●

KIEDY UMRZESZ

Kiedy umrzesz
z łez powstaną stuletnie drzewa
o gałęziach złączonych w ostatnim objęciu,
ciężkie będzie ich listowie
złożone na powiekach jak nagrobna płyta.

Nie będzie już czasu na cykady
uciszone szeptem ostatniego oddechu,
przygnębiona pień będę całować
raniąc me usta na szorstkiej korze.

Załkają kruki wywłaszczone z gniazd,
które zbudowaliśmy naszymi rękoma,
nie będą miały skrzydeł połamanych bólem,
twe zwłoki spoczną na ich rozdartych piórach.

Umrą oczy moje
jak jaskółka rozbita o ziemię.

Izabella Teresa Kostka, tratto dal libro bilingue Si dissolvono le orme su qualsiasi terra CTL Editore 2017, – fragment z dwujęzycznej książki “Rozmywają się ślady na każdej ziemi” CTL Editore 2017. Diritti riservati – prawa zastrzeżone.

Foto@Ninakostka2017

(Senza titolo) / bez tytułu z tłumaczeniem na język polski

Tags

arte, POESIA, Poetry, scrittura

(Senza titolo)

Crolla il cielo
sulle orme del passato
strappato come una pagina dell’agenda,
cadono le lacrime nelle note della pioggia
rinchiusa negli arpeggi d’un pianoforte,

è scordata la mia vita,
con un’ala danneggiata del vecchio Bechstein…

Izabella Teresa Kostka
2017, diritti riservati
● 

(Bez tytułu)

Zawala się niebo
na ślady przeszłości
rozerwane jak kartka z kalendarza,
spadają łzy wraz z nutami deszczu
zamkniętego w arpeggiach fortepianu,

rozstrojone jest me życie,
z uszkodzonym skrzydłem starego Bechstein’a…

Izabella Teresa Kostka 2017

Foto dal web 

QUEL SILENZIO / TA CISZA

Tags

arte, cultura, POESIA, Poetry, poezja, scrittura

QUEL SILENZIO

C’è qualcosa di familiare
nel silenzio delle tombe,
nel profumo del muschio
riposante sulle fotografie,

come fosse una coltre
nel solitario inverno
che avvolge i dolori,
gl’incolmabili vuoti.

Quel silenzio
seduto sulla vecchia panchina
cariata come braccia di un’antica croce,
fedele alla lapide sotto la pioggia
come un cane accovacciato al capezzale,

asciuga le nostre lacrime
raccogliendole con cura
nell’invisibile rosario.

•

TA CISZA

Jest coś rodzinnego
w ciszy mogił,
w zapachu mchu
odpoczywającego na zdjęciach,

tak, jak ciepła pierzyna
podczas samotnej zimy
otula boleść
i niezaspokojoną pustkę.

Ta cisza
siedząca na starej ławeczce
spróchniałej jak ramiona antycznego krzyża,
wierna nagrobnej płycie pod strugami deszczu
jak pies przykulony u wezgłowia łoża,

osusza nasze łzy
układając je z czułością
w niewidzialny różaniec.

Izabella Teresa Kostka
ottobre 2017, diritti riservati

październik 2017, prawa zastrzeżone

Na Dzień Zmarłych
Foto dal web Pixabay, cimitero di Milano 

BĘDĘ ŚNIEGIEM DLA KAŻDEJ ZIEMI / STARÒ ALLA TERRA COME LA NEVE (z tłumaczeniem)

Tags

arte, books, libri, literatura, POESIA, Poetry, poezja, scrittura

STARÒ ALLA TERRA COME LA NEVE  (a proposito di me)

Vorrei 
non sparire nella dimenticanza 
all’ultimo vespero del giorno che resta
come un melo spoglio della matura raccolta
– riverbero del Peccato e della primavera. 

Lascerò la parola,
mia figlia audace,
concepita nelle ore dell’eterne assenze,
partorita dal gelo delle sterili notti 
ancorate nell’antro di un lenzuolo.

Madre mancata di un discepolo mai nato, 
errante tra le culle dei due mari,
una nube inquieta nel libero volo
scendente sui sentieri con lacrime di pioggia. 

Orfana di nome e di nazione,
unione del Nord col Solleone,
starò alla terra come la neve,
il traguardo difficile dell’integrazione. 

Vorrei
non sciogliermi all’arrivo di una calda alba,
essere per la vostra mente come
un lume della speranza. 

Izabella Teresa Kostka tratto dal libro bilingue “Si dissolvono le orme su qualsiasi terra” CTL Editore 2017

●

BĘDĘ ŚNIEGIEM DLA KAŻDEJ ZIEMI (o mnie) 

Chciałabym 
nie zniknąć w zapomnieniu 
podczas ostatniego zmierzchu, co został 
jak jabłoń ogołocony z dojrzałego zbioru
– wspomnienia Grzechu i minionej wiosny.

Pozostawię słowo,
moje dzielne dziecię, 
poczęte w czasie wiecznych absencji,
zrodzone w chłodzie sterylnych nocy
zadomowionych w otchłaniach prześcieradła. 

Niespełniona matka brakującego potomka,
zabłąkana pomiędzy dwóch mórz kolebkami, 
niespokojna chmura w swobodnym locie
spływająca na ścieżki ze łzami deszczu.

Osierocona z imienia i z narodu,
zjednoczenie Północy z gorącym Południem, 
będę śniegiem dla każdej ziemi,
trudnym uwieńczeniem mej integracji. 

Chciałabym
nie roztopić się z nadejściem ciepłego świtu,
stać się dla Waszych umysłów 
światłem nadziei. 

Izabella Teresa Kostka fragment z książki dwujęzycznej “Rozmywają się ślady na każdej ziemi” CTL Editore Livorno, Włochy 2017

MENTRE NEVICA / KIEDY ŚNIEŻY tłumaczenie

Tags

arte, POESIA, Poetry, poezja, scrittura

MENTRE NEVICA
Sono volate via
le cicogne sfrattate dai nidi,
le sorelle eterne d’ogni primavera,
dalle piume ingiallite le loro ali,
il canto stroncato dall’imbrunire.

Si tingono d’argento i freddi tramonti
scintillanti sui ricordi di lunghe trecce,
s’offuscano i sorrisi scolpiti sul volto
tra le orme di ieri e l’avvenire.

S’assopiscono gli ultimi istanti
mentre nevica
sul giardino della vecchiaia.

Izabella Teresa Kostka
Tratto dal libro “Gli espulsi dall’Eden” CTL Editore 2016
Diritti riservati

KIEDY ŚNIEŻY

Odleciały
bociany wywłaszczone z gniazd,
odwieczni bracia każdej wiosny,
o pożółkłych piórach są ich skrzydła
a śpiew urywa się w przemijaniu.

Zabarwiają się srebrem chłodne zmroki
błyszczące we wspomnieniach długich warkoczy,
zachmurzają się wyrzeźbione na twarzy uśmiechy
wśród śladów przeszłości i dnia jutrzejszego.

Zasypiają ostatnie chwile
kiedy śnieży
w ogrodzie starości.

Izabella Teresa Kostka
Fragment z książki “Wygnani z raju”
CTL Editore 2016
Prawa zastrzeżone 
Foto dal web