MENTRE NEVICA / KIEDY ŚNIEŻY tłumaczenie

MENTRE NEVICA
Sono volate via
le cicogne sfrattate dai nidi,
le sorelle eterne d’ogni primavera,
dalle piume ingiallite le loro ali,
il canto stroncato dall’imbrunire.

Si tingono d’argento i freddi tramonti
scintillanti sui ricordi di lunghe trecce,
s’offuscano i sorrisi scolpiti sul volto
tra le orme di ieri e l’avvenire.

S’assopiscono gli ultimi istanti
mentre nevica
sul giardino della vecchiaia.

Izabella Teresa Kostka
Tratto dal libro “Gli espulsi dall’Eden” CTL Editore 2016
Diritti riservati

KIEDY ŚNIEŻY

Odleciały
bociany wywłaszczone z gniazd,
odwieczni bracia każdej wiosny,
o pożółkłych piórach są ich skrzydła
a śpiew urywa się w przemijaniu.

Zabarwiają się srebrem chłodne zmroki
błyszczące we wspomnieniach długich warkoczy,
zachmurzają się wyrzeźbione na twarzy uśmiechy
wśród śladów przeszłości i dnia jutrzejszego.

Zasypiają ostatnie chwile
kiedy śnieży
w ogrodzie starości.

Izabella Teresa Kostka
Fragment z książki “Wygnani z raju”
CTL Editore 2016
Prawa zastrzeżone 
Foto dal web

“VERSEGGIANDO SOTTO GLI ASTRI DI MILANO”: CHI SIAMO – AGGIORNAMENTO 2017

SU DI NOI:

“Verseggiando sotto gli astri di Milano” – serate cicliche di poesie di autori vari, gli appuntamenti nati nell’anno 2015 e organizzati inizialmente con il patrocinio del Centro di Ricerca e Formazione Scientifica CERIFOS di Milano. Programma ideato, coordinato e condotto da Izabella Teresa Kostka (sito ufficiale: https://izabellateresakostkapoesie.wordpress.com/ ), collaborazione: la dottoressa Vera Paola Termali e il direttore scientifico Samorindo Peci (fino al mese di maggio 2017). 

Dal mese di giugno del 2017 il programma ciclico è diventato itinerante come “Verseggiando sotto gli astri di…” , coordinato e presentato tradizionalmente  da Izabella Teresa Kostka in collaborazione con numerose Associazioni e diversi Gruppi culturali nazionali. 
Per informazioni riguardanti  la partecipazione scrivete a:

verseggiando.eventi@yahoo.it 

Sito ufficiale del programma su WordPress:

https://verseggiandosottogliastridimilano.wordpress.com/ 

Un saluto sincero a tutti!

Izabella Teresa Kostka  (coordinatrice programma)

DLA ZŁOTOWŁOSEJ DZIEWECZKI (dla Kryspiny)

DLA ZŁOTOWŁOSEJ DZIEWECZKI (dla Kryspiny)

Zagubiły się kłosy złocistego zboża
w przyprószonej srebrem rozwichrzonej czuprynie, 
z wielu wspomnień niewinnego dzieciństwa
pozostały tylko zdjęcia oszronione smutkiem.

Oj, Dzieweczko o oczach jak dwa bławatki 
co zakwitły na łące w pobliżu Warty,
Twój warkocz nadal tańczy na wietrze
targany burzami prawie całego wieku. 

Czy pamiętasz jabłonie obsypane kwiatem
w dniach promiennej i radosnej wiosny?
Dziś ich konary utrudzone czasem
tak, jak Twoje plecy,uginają się o zmroku.

Płynie rzeka życia obmywając stopy
i ich ciężkie ślady wyryte na piasku,
rozjaśnia ciemności Twój serdeczny uśmiech
rozsiewając w sercach dar braterskiej miłości.

Nie bój się, Dzieweczko, nadejścia długiej zimy,
nie obawiaj się chłodu ogołoconej z pąków jabłoni, 
Twe oblicze ozdobione światłością 
ochroni Cię na zawsze od zapomnienia.

Izabella Teresa Kostka
wrzesień 2017
Prawa zastrzeżone

Guarda “INVITO AL 2° ANNIVERSARIO DEL “VERSEGGIANDO SOTTO GLI ASTRI DI…” il 13. 10.2017 a COMO su YouTube

IL 2° ANNIVERSARIO DEL PROGRAMMA “VERSEGGIANDO SOTTO GLI ASTRI DI…” il 13 ottobre a COMO

LA SERATA STRAORDINARIA A COMO – LA VERA UNIONE DELLE ARTI “ALLA CORTE DI APOLLO ” il 2° Anniversario del programma “Verseggiando sotto gli astri di…”:

– 21 poeti selezionati dal bando
– 6 gruppi per totale 9 artisti musicisti e cantautori 
– 2 attrici / performer teatrali
– un breve intervento letterario sulla Unione delle arti 

Ospite d’Onore di altissimo rilievo: GUIDO OLDANI (padre del Realismo Terminale)

E… tante tantissime emozioni. Non mancate! 

13 ottobre ore 18.00
Salone Enrico Musa dell’Associazione Carducci 
Viale Cavallotti 7, COMO
INGRESSO LIBERO (sala offre circa 250 posti)
Cena facoltativa (su prenotazione)

Per qualsiasi info potete contattare: verseggiando.eventi@yahoo.it

Conducono:
Izabella Teresa Kostka e Lina Luraschi

GIGLIO

GIGLIO

Sono di passaggio, qui,
negli attimi rubati alle lunghe attese
e nei giorni illusi dalle vittorie, 
un albero radicato all’estraneo suolo
tra l’ennesima sconfitta e la fresca rinascita.

Quante primavere sfioriranno ancora
finché cesserà quel duro tragitto,
mentre gli albatri prenderanno il volo
sognerò di raggiungere nel cielo approdo.

Un giorno, l’eclissi adombrerà la luna
togliendo i miraggi alle notti insonni,
imbavagliata da tempo tra le lenzuola 
si desterà ogni sopita, remota paura.

Di me rimarrà la fragranza del giglio
svolazzante nel mormorio dell’ultimo sospiro.

Izabella Teresa Kostka
“About me” 2016, diritti riservati.

UNA BRICIOLA NELL’UNIVERSO / OKRUSZEK WE WSZECHŚWIECIE

UNA BRICIOLA NELL’UNIVERSO 

Ci sono crepuscoli, in cui vorrei 
condividere il silenzio con l’Universo, 
cancellarmi da ogni mente 
planando lontano come un albatro selvaggio.

Si aprono le ferite nascoste sotto il trucco, 
escono i lividi negati da tempo
spezzando di nuovo la resistenza
di quella fanciulla dai capelli neri.  

C’è un tarlo nel mio giardino 
che tento di proteggere dalla burrasca,
egli logora la sicurezza 
riducendomi sempre all’ostile nenia.

Saranno i faggi spogli di fogliame
che rendono la vita così vulnerabile?

Mi assorgo nel profondo silenzio 
delle risposte che tardano a venire,
di quelle mani senza alcun appoggio
che si aggrappano al vuoto,
al consueto nulla.

Rimangono i vesperi
in cui valgo meno
di una briciola nell’Universo.

Izabella Teresa Kostka
Tratto dal libro bilingue “Si dissolvono le orme su qualsiasi terra” CTL Editore 2017
Tutti i diritti riservati.
●

OKRUSZEK WE WSZECHŚWIECIE

Są zmierzchy, w których pragnęłabym 
podzielić się ciszą ze Wszechświatem, 
wymazać mnie z każdego umysłu 
szybując daleko jak dziki albatros.

Otwierają się rany ukryte pod makijażem,
wychodzą od lat zaprzeczane siniaki
pokonując znów opór
czarnowłosej dziewczynki. 

Są korniki w moim ogrodzie,
który próbuję ochronić przed burzą,
podgryzają pewność siebie
przywodząc mnie zawsze do upartego jęku.

Czyżby to buki pozbawione listowia
uczyniły życie tak bardzo wrażliwym?

Pogrążam się w głębokim milczeniu 
spóźnionych, brakujących odpowiedzi, 
w ciszy rąk bez żadnego oparcia,
uchwyconych próżni
i zwyczajnej nicości.

Pozostają zmroki,
w których jestem mniej warta
niż okruszek we Wszechświecie.

Izabella Teresa Kostka
Fragment z książki “Rozmywają się ślady na każdej ziemi” CTL 2017

Prawa zastrzeżone